Als je zelf uit Nederland afkomstig bent, of je bent er als zuiderbuur wel eens geweest, dan weet je dat wij hier hooguit wat colletjes van uitzonderings categorie hebben. Voornamelijk gelegen in zuid-Limburg en de provincie Groningen is zo'n 300 kilometer noordelijker. Er zijn mensen die hier voor het eerst komen, in de regio Oldambt, die duizelig worden vanwege de eindeloze uitgestreken vlakte. En toch hebben wij in de provincie Groningen een echte berg. Althans zo staat deze geregistreerd, op Wikipedia. En het is een traditie geworden om daar een keer per jaar naar toe te 'klimmen' op de fiets.
Mijn broer is een liefhebber van wielrennen en hij gaat graag bergop. Hij en zijn wielermaten zijn derhalve regelmatig in het buitenland te vinden waar de echte cols van buitengewone categorie zijn. De passie die hij uitstraalt als hij er over verteld is prachtig en ik vind het geweldig dat hij het voor elkaar krijgt. Wielrennen was voor hem een droom, Tour de France, het leefde bij ons thuis. Het gevecht tegen jezelf en de elementen, voornamelijk dat. Hij maakt tegenwoordig vele kilometers per jaar. En ook op fietsafstand, in Nederland, op zoek naar die ene pittige klim. Helaas is dat hier weinig. In Beilen, provincie Drenthe schijnt er een mooie klim te zijn. Maar hier in Groningen, niet echt. Vals plat voldoende en vooral heel veel wind. En altijd weer tegen, ook op de terugweg.
Zelf ben ik gek op 'aparte' zaken, sluit aan bij wie ik ben, heb ik wel eens gehoord. En zo komt er op mijn pad wel eens iets bijzonders, wat ik dan weer leuk vind om te delen met anderen. Zoals een 'echte berg' in de provincie Groningen. Op verjaardagen een onderwerp van gesprek, met een knipoog. De wijze waarop ik het vertel is dan zoals het zich in mijn beleving heeft afgespeeld. Dan gaat het over een klim van 25 kilometer naar de top van de berg. En vervolgens een afdaling van evenzoveel lengte. Mijn broer, liefhebber als hij is, ging toen op een dag, met de wind eerst tegen, naar 'de berg de bergen' in onze provincie. En terwijl hij gemiddeld zo rond de 35 reed begon hij zich toch af te vragen waar die stijgingspercentage dan eindelijk voelbaar zou worden.
Net Oldambt uit, kom je al fietsend in Westerwolde, onze buurtgemeente en het is daar prachtig. Maar een echte stijging, meer dan het gebruikelijke 'vals plat', is er niet te vinden. Richting Sellingen is een fietstocht zeker de moeite waard, maar een opdoemende berg is er in de verste verte niet te zien. In Sellingen aangekomen is het zelfs even nodig om de weg te vragen, de juiste afslag te nemen. En dan, na enkele honderden meters, is 'het' dan in visueel bereik, 'de berg der bergen' van de provincie Groningen: de Hasseberg. Met de top op de grens van Duitsland en Nederland. Met top bedoel ik dan ongeveer 15 meter boven de zeespiegel.
Mijn broer vertelde over zijn klim naar de bewuste 'berg', want door mijn verhalen was hij toch wel nieuwsgierig geworden. En ook hoe hij even had gevloekt, met mijn naam erbij, toen het tot hem door drong, terwijl hij inmiddels de afdaling had ingezet, dat 'dit' het nou eigenlijk wel geweest was. Maar, als er iemand is die mijn verhalen van jongs af aan kent en hoe 'groots' ik dingen beleven kan, dan is hij dat wel. Het was evengoed een mooie tocht geweest, dat zeker. En de wind had hij op de terugreis door Duitsland wel mee gehad. We hebben er om gelachen. Vaak nog even de verhalen wat aandikken, zoals gebruikelijk.
“Op de top aangekomen heb je natuurlijk meteen kranten voor je borst gedaan, vanwege de lange koude afdaling?” En over de levensgevaarlijke haarspeldbochten die zich zigzaggen door het landschap en dan die 25 kilometer lange klim naar de top, waar maar geen einde aan lijkt te komen. Het gevoel van euforie als je dan eindelijk een overwinning op de elementen, maar vooral jezelf hebt gehaald. We kunnen er hartelijk om lachen en anderen met ons, het leven is bij tijd en wijle immers al serieus genoeg.
Hij is een topper voor mij, trots op mijn broer en wat hij allemaal voor elkaar krijgt. Want wat ik alleen in 'over de top' fantasie kan beleven, maakt hij daadwerkelijk waar. De Mont Ventoux, 'klimmen' in de Alpen en Pyreneeën, overal waar echte cols zijn kun je hem en zijn fietsvrienden tegenkomen. Soms loopt het bestaan niet altijd zo als gewenst. De Tour is het voor hem niet geworden, net zoals ik geen voetballer van BV Veendam geworden ben. (Ja, Veendam en ik was er gebleven tot het einde!) Maar hij kauwt nu menig col weg. En als hij tour renner was geworden, was dat voor mij wel een reden geweest om de TV weer eens aan te zetten.
Pa zou het geweldig gevonden hebben, zoals hij Hennie Kuiper bewonderde, vooruit schreeuwde toen hij lek reed op de kasseien tijdens Parijs-Roubaix, 1983. De intense spanning, ik zie Hennie nog naast de weg staan, regen, modder, bijna Nederlandse omstandigheden, als veldcoureur voor hem zo goed als normaal. Hel van het noorden en dat verbeelde karakter coureur Kuiper op dat moment voor mij als geen ander. En zo zou ik mijn broer ook hebben zien staan en mijn Pa schreeuwende waar die fiets nou blijft! Hem de overwinning zo gunnende...
Voor Pa is de tijd al heel wat jaren geleden gestopt, maar ergens heb ik het idee dat hij de vele tochten mee maakt op de sterke schouders van mijn geweldige broer.
